Συνέντευξη με τον James Lavelle (UNKLE)

Μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της βρετανικής “electronica”, μιλάει στο ΜΕΝ 24 για τη δουλειά του, τις σύγχρονες τάσεις στη μουσική βιομηχανία, το ίντερνετ και τον τρόπο που αλλάζει τη μουσική, τη νέα του δουλειά και φυσικά τη ζωντανή του εμφάνιση στο Ejekt Festival στις 28 Ιουνίου.
ΜΕΝ 24: Η δουλειά σου χαρακτηρίζεται από μεγάλη ποικιλία. Όταν γράφεις μουσική, από πού αντλείς έμπνευση; Είναι από τα ταξίδια, από πράγματα που ακούς στο ραδιόφωνο…

James Lavelle: Από τα πάντα! Από τη ζωή, από την αγάπη, από την τέχνη… είτε αυτό είναι μια κινηματογραφική ταινία ή ένας πίνακας ζωγραφικής. Οτιδήποτε εκφράζει τα συναισθήματα μου.




Και οι γυναίκες… Υπήρξε ποτέ κάποια γυναίκα από την οποία να εμπνευστείς για να γράψεις μουσική; Οι γυναίκες είναι κινητήριος δύναμη;

Ναι πάντα! Θέλω να πω, οι δύο πρώτοι μου δίσκοι ήταν εμπνευσμένη από τη μητέρα της κόρης μου



Κάποτε είχες πει ότι «όταν κάνεις κάτι πραγματικά σπουδαίο, ο αριθμός των γυναικών με τις οποίες κοιμήθηκες, τα πάρτι… όλα αυτά περνάνε σε δεύτερη μοίρα. Η επιβίωση είναι το κλειδί». Τι εννοείς με το «η επιβίωση είναι το κλειδί»;

Για μένα αυτή η βιομηχανία είναι πολύ φθοροποιός. Είναι πολύ μεταβατική, τα πράγματα αλλάζουν γρήγορα… Η επιβίωση είναι το κλειδί σημαίνει να μπορείς να βάλεις φαγητό στο τραπέζι, να κάνεις μια καριέρα και πάνω από όλα να μπορείς να κάνεις μουσική. Αυτός είναι ο απόλυτος στόχος.




Το Psyense fiction είχε στοιχεία hip-hip ενώ στο War Stories υπήρχαν κιθάρες! Δεν ανησυχείς ποτέ για τις αντιδράσεις του κοινού σου; Δεν ανησυχείς μήπως απογοητευτούν;

Νομίζω πάντα θα απογοητεύεις κάποιους και πάντα θα κάνεις σε κάποιους άλλους την καλύτερη εντύπωση. Δεν μπορώ να κάνω δίσκους για τους οπαδούς μου. Μόνο για μένα! Φυσικά με ενδιαφέρει τι θα πει το κοινό μου, αλλά εγώ δεν μπορώ να εξελιχθώ αν δεν κάνω αυτό που πιστεύω. Πρέπει πάντα να ακολουθείς το δικό σου δρόμο στη μουσική.




Επομένως, δεν πιστεύεις ότι ο μουσικός υπάρχει για να «ταΐζει» το κοινό του;

Πάντα πρέπει να συνυπολογίζεις διάφορα πράγματα, να κρατάς στοιχεία, να αλλάζεις στοιχεία! Και οι τρεις δίσκοι των UNKLE έχουν ομοιότητες μεταξύ τους και υπάρχει κοινός παρονομαστής!




Και οι πωλήσεις; Τι ρόλο παίζουν όταν γράφεις μουσική; Το σκέφτεσαι… σε απασχολεί μετά από τη κυκλοφορία μιας δουλειάς;

Φυσικά! Όταν βγάζεις ένα δίσκο προσπαθείς να πετύχεις όσο το δυνατόν περισσότερα και πάντα υπάρχει μια λεπτή ισορροπία σε αυτή τη δουλειά! Η μουσική είναι η δουλειά μου και η δουλειά μου είναι ο τρόπος που ταΐζω την οικογένεια μου.




Έχεις ποτέ απογοητευτεί από κάποια κυκλοφορία; Κάποια δουλειά που να πεις μετά «εντάξει, αυτό δεν ήταν και τόσο καλό»;

Θα έλεγα μετά το Psyense Fiction! Στην αρχή ο τύπος ήταν πολύ θετικός αλλά μετά άλλαξε στάση. Και αυτό ήταν καταστροφικό… Αυτή ήταν μια πολύ λυπηρή περίσταση. Ο τύπος με επηρεάζει γιατί όλα γίνονται τόσο προσωπικό και φτηνά. Αλλά είμαι και πολύ χαρούμενος που μπορώ να βρω χρόνο που όλα αυτά να μην έχουν καμία σημασία.



Οι δημιουργικοί άνθρωποι είναι πολύ τυχεροί όταν μπορούν να κάνουν αυτό που θέλουν. Και εγώ θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό με ότι έχω κάνει μέχρι τώρα. Φυσικά και θα ήθελα να κάνω όσο το δυνατόν περισσότερους δίσκους, να πουλάω δέκα εκατομμύρια αντίτυπα και να είμαι συνεχώς στα charts. Αλλά μόνο γιατί αυτό θα σημαίνει ότι οι άνθρωποι ενδιαφέρονται για τη μουσική μου!




Υπάρχει το νέο άλμπουμ των UNKLE που αναμένεται να κυκλοφορήσει σύντομα, το “End Titles… Stories for film”. Τι να περιμένουμε σε αυτή τη δουλειά;

Πρόκειται για μουσική εμπνευσμένη και γραμμένη για κινηματογραφικές ταινίες. Είναι μουσική που έγραψα όταν τέλειωσε το “War stories”




Και μουσικά που κινείται;

Είναι «εκλεκτική» μουσική, με πολλά έγχορδα, διάφορα πράγματα με πιάνο. Είναι υλικό που σε ταξιδεύει και σε μεταφέρει ανάμεσα σε διάφορα μουσικά στιλ. Για μένα είναι σαν δύο άλμπουμ σε ένα. Έχει μεγάλη διάρκεια!




Από συνεργασίες…

Σε αυτή τη δουλειά έχουν συνεργαστεί ο Josh Homme από τους Queens of the Stone Age, ο Gavin Clark, ο Chriss Goss που ήταν παραγωγός στο “War Stories”…




Μιλώντας για συνεργασίες, σε όλη σου την καριέρα, ποια ξεχωρίζεις; Ποια θεωρείς ότι ήταν ιδιαίτερα παραγωγική;

Έχω απολαύσεις όλες τις συνεργασίες που είχα μέχρι τώρα. Ας πούμε με τον Ian Brown, με τους Autolux … Αλλά αν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια σίγουρα αυτή θα ήταν με τον Gavin Clark.




Σε ότι αφορά των τίτλο της νέας σου δουλειάς, υπάρχει κάτι που πρέπει να διαβάσουμε ανάμεσα στις λέξεις; Θέλω να πω είναι «Τίτλοι τέλους» για τους UNKLE ή πρόκειται για ένα τυχαίο τίτλο;

Όχι! Απλώς πρόκειται για ένα παιχνίδι με τις λέξεις. Ήθελα ένα τίτλο που να συνδέεται με ταινία. Δεν υπάρχει τίποτα ανάμεσα στις λέξεις αλλά αυτό το άλμπουμ είναι πολύ σημαντικό για διάφορους λόγους: Ο Richard File δεν είναι πλέον με τους UNKLE και αυτό είναι ένα άλμπουμ μου έκανα με τον Pablo Clemens και το αδερφό μου σε ένα στούντιο που φτιάξαμε πριν δυο χρόνια. Και η μουσική προέρχεται από αυτό!




Μετά το “End Titles…” τι; Ποια είναι τα σχέδια σου;

Να κάνω συναυλίες όλο το επόμενο καλοκαίρι με το υλικό από το νέο άλμπουμ!




Κάτι πιο μακροπρόθεσμο;

Εύχομαι να μπορώ να κάνω ένα δίσκο τη χρονιά




Ωραία! Με το ιντερνέτ και τη μουσική τι γίνεται; Είναι ένας «ευτυχισμένος γάμος» ή μια «αναγκαστική συνύπαρξη»;

Νομίζω ότι το ίντερνετ τα άλλαξε όλα. Είναι φανταστικό που οι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να εξερευνήσουν περισσότερα πράγματα αλλά και το τελικό προϊόν που φτάνει στα χέρια τους είναι απογοητευτικό. Οι άνθρωποι απλώς δεν θέλουν να κάνουν τίποτα παραπάνω όπως artwork, συσκευασία. Είναι δύσκολη ερώτηση να απαντήσεις. Το λατρεύω και το αγαπώ συγχρόνως.




Ναι αλλά δεν κάνει το χρήστη να αναζητά πιο ενεργητικά τη μουσική;

Ναι, έτσι είναι αλλά με έναν απεχθή τρόπο. Τραγούδι προς τραγούδι. Είναι σαν να μαζεύεις κάρτες. Η αλήθεια είναι ότι για ανθρώπους σαν και εμένα είναι πολύ καλή εναλλακτική. Μπορείς να εστιάζεις στο κοινό σου με έναν τρόπο που δεν υπήρχε στο παρελθόν. Δεν χρειάζεσαι πλέον το ραδιόφωνο για να πουλάς δίσκους! Ή το MTV!




Και οι δισκογραφικές λένε ότι το filesharing κατέστρεψε τη μουσική βιομηχανία…

Κατέστρεψε τη δική τους βιομηχανία. Γιατί ήταν άπληστοι και η μουσική τους ήταν ελεεινή. Απλώς κάνουν τη μουσική όπως αυτοί θέλουν. Αλλά υποθέτω υπάρχει μεγαλύτερο εύρος στο τι θέλουν να ακούσουν οι άνθρωποι. Δες τους Arctic Monkeys για παράδειγμα. Όλα ξεκίνησαν από κάτι πιτσιρικάδες που αντάλλασαν μουσική στο ίντερνετ πολύ πριν φτάσει η μουσική τους στα δισκοπωλεία.




Για το πρόσφατο παράδειγμα με τους Radiohead τι γνώμη έχεις;

Νομίζω ότι είναι καταπληκτικό αλλά δουλεύει μόνο για τους Radiohead και όχι απαραίτητα για όλους τους υπόλοιπους!




Εννοείς μπάντες που είναι ήδη γνωστές;

Ναι! Οι Radiohead είναι ένα από τα πιο σπάνια φαινόμενα στη βρετανική σκηνή και δούλεψε για αυτούς με τον τρόπο που δούλεψε. Και μπάντες που είναι ήδη επιτυχημένες και οικονομικά ασφαλής μπορούν να πάρουν αυτά τα ρίσκα. Νομίζω ότι είναι δύσκολο όταν τελικά η μουσική πρέπει να πληρώσει για το φαγητό στο τραπέζι.




Μιλώντας για το ίντερνετ και τη μουσική, πιστεύεις ότι η DIY μουσική θα φτάσει ποτέ αξιοπρεπή επίπεδα παραγωγής ή θα είναι…

Τι να σου πω; Δεν ξέρω. Προς το παρόν η ιδέα των μεγάλων παραγωγών και των μεγάλων δίσκων φαίνεται να υποχωρεί. Πάντως πιστεύω ότι υπάρχει ανάγκη και για τα δύο.




Ωραία. Και με τη ζωντανή σας εμφάνιση στο Ejekt Festival στις 28 Ιουνίου, τι να περιμένουμε επί σκηνής;

Κάτι ανεβασμένο. Θα είναι ένα αμάλγαμα από διάφορα στοιχεία και διάφορα άλμπουμ. Θα έχει αυτό το συλλογικό συναίσθημα που σου δίνουν οι Massive Attack αλλά πιο uptempo. Κάτι μεταξύ Nine Inch Nails και Chemical Brothers εμπλουτισμένο με άφθονα οπτικά στοιχεία. Ένα ταξίδι!




Και ένα μήνυμα για το κοινό σου στην Ελλάδα…

Απλώς να έρθουν με ανοιχτό μυαλό…




Ωραία. Σε ευχαριστούμε πολύ. Ραντεβού στο Ejekt!

Η ευχαρίστηση δική μου. Τα λέμε!