Έμπολα: Συγκλονιστικές μαρτυρίες επιβίωσης από τη Σιέρα Λεόνε

Ο θανατηφόρος ιός που χτύπησε ξαφνικά της χώρα τους, άλλαξε συθέμελα τις ζωές τους. Ο φόβος και το άγχος είναι πλέον αναπόσπαστο κομμάτι στην καθημερινότητα χιλιάδων κατοίκων της δυτικοαφρικανικής χώρας. Οι μετακινήσεις έχουν περιοριστεί στο ελάχιστο και ο πληθυσμός της Σιέρα Λεόνε ζει σχεδόν “ταμπουρωμένος” στα σπίτια του. Τα σχολεία κατέβασαν ρολά, οι κλινικές έχουν παραλύσει προ πολλού, οι επιχειρήσεις έβαλαν προσωρινά λουκέτο και οι υπαίθριες λαϊκές αγορές έχουν να κάνουν την εμφάνισή τους, μέρες. Κανείς δεν ενδιαφέρεται πια να αγοράσει φρούτα ή λαχανικά. Όταν διακυβεύεται η υγεία και το “αύριό” σου, λίγα έχουν πια σημασία.

Όσοι έχουν μολυνθεί στο πρόσωπο, είναι καταδικασμένοι να ζουν στο σπίτι, καθώς η σχετική θεραπευτική αγωγή δεν υπάρχει σχεδόν σε κανένα νοσοκομείο των μεγάλων αστικών κέντρων. Πόσο μάλλον στα φτωχότερα, προάστια. Οι περισσότεροι ασθενείς, απευθύνονται στις αυτοσχέδιες πτέρυγες νοσοκομείων που στήθηκαν τους τελευταίους μήνες, προς ταχύτερη αντιμετώπιση έκτακτων περιστατικών. Ωστόσο, το προσωπικό που εργάζεται εκεί, δεν έχει λάβει την απαραίτητη εκπαίδευση, οι προμήθειες εξαντλούνται και τα πρωτόκολλα ασφαλούς υγιεινής “τελούν υπό εξαφάνιση”.

Να σημειωθεί ότι στη Σιέρα Λεόνε, μόνο το 40% επιβιώνει από την αρρώστια που “δολοφονεί” αδιακρίτως γενιές κάθε ηλικίας, διαλύει οικογένειες και απομονώνει γειτονιές.

Διαβάζουμε μερικές ιστορίες ανθρώπινης αναμέτρησης με το θάνατο και τον ιό που σκόρπισε το φόβο σε ολόκληρο τον πλανήτη:

 

Μariatu, 37, δασκάλα

“Αρρώστησα την ίδια χρονική στιγμή με την κόρη μου. Το ασθενοφόρο έκανε κύκλους μέχρι να βρεθεί κενό σε κάποιο νοσοκομείο. Ήθελα να προστατέψω το παιδί μου και παρακάλεσα τον οδηγό, να αφήσει την κόρη μου στο πρώτο διαθέσιμο νοσοκομείο, με την πρώτη διαθέσιμη κλίνη. Εγώ μεταφέρθηκα στο κέντρο Kerema. Παρέμεινα εκεί για μεγάλο χρονικό διάστημα. Το ιατρικό προσωπικό μού φέρθηκε πολύ καλά. Όλοι τους ήταν πολύ ευγενικοί. Όταν πήρα εξιτήριο, έμαθα ότι ο μοναδικός λόγος ύπαρξής μου, η μία και μοναδική μου αγάπη, το παιδί μου, δεν τα κατάφερε. Εάν είχε έρθει μαζί μου, στο ίδιο νοσοκομείο, άραγε θα είχε σωθεί; Αυτό το ερώτημα, με βασανίζει ακόμη”.

Alpha, 44, νοσοκόμα

“Νοσηλεύτηκα στην ίδια κλινική με τη σύζυγο και την κόρη μου, 9 χρονών. Ήμασταν όλοι πολύ άρρωστοι. Αλλά ο μόνος που επιβίωσε από τη θλιβερή αυτή ιστορία, ήμουν εγώ. Έχω άλλα τέσσερα παιδιά στο σπίτι που περιμένουν. Προσπαθώ καθημερινά να τα βοηθήσω, αλλά δεν μπορώ ούτε λεπτό να σταματήσω να κλαίω. Έχασαν την μητέρα τους και η πληγή αυτή θα πάρει καιρό, μέχρι να κλείσει οριστικά. Μέχρι να ξεχάσουν!”.

Emmah, 62, Nata, 6 μηνών

“Έμεινα πίσω μόνη μου να παλεύω και να φροντίζω την Νata. Η μητέρα της και αδερφή μου, μάς φρόντιζε όλους όσους είχαμε αρρωστήσει στην οικογένεια και εμένα συμπεριλαμβανομένης. Αλλά η ίδια πέθανε, όπως και ο πατέρας της μικρής, αλλά και τα πέντε αδέρφια της. Πλέον είμαι έτοιμη να γίνω εγώ το στήριγμά της. Όπως και να προσφέρω βοήθεια και σε άλλα παιδιά που έμειναν ορφανά. Αγαπώ τα παιδιά πολύ. Και είμαι έτοιμη να δώσω αυτή την μάχη”.

Ibrahim, 48

“Δεν μπορούσα να κρατήσω τίποτα. Ούτε το φαγητό, ούτε το νερό μου. Ένιωθα τόσο πόνο, σαν να καίγονται τα σωθικά μου. Πόνεσα ακόμη περισσότερο, όταν χρειάστηκε να δω για τελευταία φορά τον πατέρα μου, τη γυναίκα μου και το παιδί μου. Τούς έχασα, λόγω του ιού, αν και ευχόμουν να είχα πεθάνει εγώ πρώτος. Σε εμένα έπιασε η θεραπεία και έζησα. Τώρα όμως, δεν μου έμεινε τίποτα. Δεν έχω καν οικογένεια. Το σπίτι μου είναι άδειο και η οικογένειά μου έχει εξαφανιστεί. Δεν έχω καν δουλειά, γιατί κανένας εργοδότης δεν παίρνει το ρίσκο να με προσλάβει”.

Mohammed, 68, πωλητής

“Είμαι ζωντανός! Θεραπεύτηκα από τον ιό και πλέον νιώθω πολύ καλά. Είμαι πωλητής και έτοιμος να ξεκινήσω και πάλι την επιχείρησή μου. Αλλά τα πράγματα, δεν είναι και τόσο απλά. Έχασα τη γυναίκα μου και ο Έμπολα τρώει τα σπλάχνα και την ψυχή μου κάθε μέρα”.

Josephine, 65

“Προσευχόμουν κάθε μέρα. Και προσευχόμουν και προσευχόμουν να παραμείνω ζωντανή. Και τα κατάφερα. Οι γείτονές μου με βοηθούν να επιστρέψω στην πραγματική ζωή. Θα τα καταφέρω!”.

Jamilatu, 20, μαθήτρια

“Φέτος θα έδινα εισαγωγικές εξετάσεις. Αλλά δυστυχώς, τα σχολεία έκλεισαν, λόγω του θανατηφόρου ιού.  Οι γονείς και οι παππούδες/γιαγιάδες μου προσβλήθηκαν πρώτοι από τον ιό. Πέθαναν μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Κανείς δεν ήρθε να μαζέψει τα πτώματά τους. Προσωπικά, αρρώστησα τον περασμένο Σεπτέμβριο. Τρεις ημέρες έκανε το ασθενοφόρο να έρθει. Με έβαλαν σε ένα φορτηγό, μαζί με άλλους που μαζεύαμε από το δρόμο και όλους μαζί μάς πήγαν σε νοσοκομείο. Ένας άνδρας απεβίωσε καθ’ οδόν. Εγώ κατάφερα να νικήσω τον μεγαλύτερό μου φόβο. Αλλά το σπίτι μας είναι άδειο και κατεστραμμένο και πλέον δεν μπορεί κανείς να ζήσει εκεί. Θέλω να τελειώσω τις εξετάσεις μου, αλλά ποιος θα μείνει πίσω να φροντίζει τα μικρότερα αδέρφια μου; Έχω μόνο μία θεία πλέον, αλλά δεν ξέρω εάν μπορεί να βοηθήσει”.

Isatu, 43

“Συνολικά, 14 άτομα μέσα στο σπίτι μου πέθαναν. Κοιμόμουν με νεκρούς και παρ’ ολίγο να τρελαθώ. Ακόμη νιώθω τον πόνο βαθιά στο σώμα μου. Ήμουν μισοπεθαμένη, όταν με μετέφεραν και εμένα σε νοσοκομείο της περιοχής μου. Εκεί υπήρχαν και άλλα πτώματα και φυσικά, η κλινική δεν ήταν καθόλου καθαρή. Το φαγητό δεν έφτανε για όλους. Κάθε μέρα δικαιούμασταν μόνο δύο ποτήρια νερό. Δεν ήθελα να ζήσω άλλο. Αλλά γνώρισα μία άλλη ασθενή, η οποία μου έδειξε αγάπη και φροντίδα και με τροφοδότησε με την ελπίδα για ζωή”.

Πηγή: mashable.com