'Η γυναίκα δεν έπρεπε να αντισταθεί στο βιασμό γιατί της άξιζε': το ντοκιμαντέρ 'India’s Daughter' πιο απαραίτητο από ποτέ

Όσα κατέγραψε η κάμερα της Ινδής σκηνοθέτιδας Λέσλι Αντγουιν υπογραμμίζουν δυστυχώς την ανάγκη να υπάρχει "Μέρα της Γυναίκας" τον 21ο αιώνα

NEWSROOM
08 Μαρτίου 2015 17:53

Το ντοκιμαντέρ «India’s Daughter» Λέσλι Αντγουιν λογοκρίθηκε στην Ινδία. Οχι μόνο δε θα προβληθεί, αλλά απαγορεύτηκαν και κατέβηκαν από το youtube όλα του τα αποσπάσματα. Αυτό ευαισθητοποίησε την Μέριλ Στριπ, η οποία αποφάσισε να το παρουσιάσει η ίδια στην πρεμιέρα του στην Νέα Υόρκη, μαζί με την Ινδή πρωταγωνίστρια Φρίντα Πίντο.

Της Πόλυς Λυκούργου

Οσα διαβάσετε παρακάτω είναι ένα απλό δείγμα από τον σύγχρονο κόσμο που ακόμα δυστυχώς αποδεικνύει ότι η Μέρα της Γυναίκας δεν είναι ούτε γραφική φεμινιστική υπερβολή, ούτε αφορμή για να αγοράζουμε λουλούδια και σοκολάτες καρδούλες. Είναι μια μέρα πολιτική, μια μέρα, δυστυχώς, αναγκαία ακόμα.

Το «India’s Daughter» καταγράφει την φρικιαστική ιστορία ενός «αυθόρμητου» ομαδικού βιασμού και τη δολοφονίας μίας 23χρονης φοιτήτριας που το 2012 επέστρεφε από το σινεμά στις 8.30 το βράδυ (!) με λεωφορείο στο Δελχί. Οι επιβάτες και ο οδηγός του λεωφορείου θεώρησαν ότι μία κοπέλα που κυκλοφορεί βράδυ τον 21ο αιώνα είναι ανήθικη. Οπότε ξυλοκόπησαν και έδεσαν τον συνοδό της, ενώ έπαιρναν με τη σειρά τους το τιμόνι του λεωφορείου για να βιάζουν όλοι και να χτυπούν, διαδοχικά, την νεαρή γυναίκα. Το κορίτσι μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, αλλά ξεψύχησε υποκύπτοντας στα τραύματά του.

Η ιστορία της, που πλέον είναι γνωστή ως «Τhe Delhi gang rape», ξεσήκωσε γυναίκες και άντρες της Ινδίας να βγουν από τα σπίτια τους και να διαδηλώσουν σε πορείες που άφησαν ιστορία, εναντίον της γνωστής-άγνωστης αυτής κοινωνικής βαρβαρότητας που συνεχίζεται από τα βάθη των αιώνων σαν να μην πέρασε μια μέρα. Γυναίκες και άντρες ενωμένοι απαίτησαν την παραδειγματική τιμωρία των βιαστών και βροντοφώναξαν για μία ισότιμη θέση της γυναίκας στη σύγχρονη Ινδία.

Το αποτέλεσμα των διαδηλώσεων οδήγησε στο να αλλάξουν οι νόμοι για το βιασμό: δημιουργήθηκαν «άμεσες δίκες» που επεξεργάζονται τέτοιες καταγγελίες και δικάζουν τους βιαστές για κακούργημα. Οι 6 βιαστές της (ανώνυμης, ως προστασία στην μνήμη της) κοπέλας καταδικάστηκαν εις θάνατον δια απαγχονισμού – όπως ακριβώς ζητούσε ο όχλος στους δρόμους. Ο ένας, κρεμάστηκε μόνος του στο κελί του. Οι άλλοι 4 περιμένουν την εκτέλεσή τους. Ο τελευταίος, επειδή ήταν ανήλικος (!), έλαβε την ανώτατη ποινή: τρία χρόνια σε αναμορφωτήριο.

Students participate in a protest against a leader of the ruling Congress party, who was arrested on accusations he raped a woman in a village in the early hours of the morning, in Gauhati, India, Thursday, Jan. 3, 2013. Footage on Indian television showed the extraordinary scene of local women surrounding Bikram Singh Brahma, ripping off his shirt and repeatedly slapping him across the face. A Dec. 16 gang rape on a woman, who later died of her injuries, has caused outrage across India, sparking protests and demands for tough new rape laws, better police protection for women and a sustained campaign to change society's views about women. (AP Photo/Anupam Nath) AP

Τρία χρόνια μετά, η ινδικής καταγωγής σκηνοθέτης Λέσλι Αντγουιν, γύρισε για το BBC το ντοκιμαντέρ «India’s Daughter» για να αφηγηθεί αυτή την ιστορία, αλλά και για να προβληματίσει για τις συνέπειές της: η ινδική κοινωνία κοίταξε για πρώτη φορά κατάματα ένα ταμπού και μία κρυμμένη κάτω από το χαλί πραγματικότητα. Ομως κατά πόσο άλλαξε; Ακόμα και σήμερα, κάθε 21 λεπτά ανά μέσο όρο βιάζεται μια γυναίκα στην Ινδία.

Και κατά πόσο αυτή η φρίκη δεν είναι ένα ακόμα σύμπτωμα της γενικής απαξίωσης της γυναίκας στην Ινδική κοινωνία; Μόλις τον Ιανουάριο, ψηφίστηκε ο νόμος «Beti bachao, beti padhao» (Σώστε την κόρη, εκπαιδεύστε την κόρη) για να πάψει η διαφορετική μεταχείριση ανάμεσα στα παιδιά των ινδικών οικογενειών: από τις “επιλεκτικές” αμβλώσεις (ρίχνουν τα κορίτσια, κρατούν τα αγόρια) μέχρι το πώς επιλέγουν να τα σπουδάσουν ή όχι.

Demonstrators shout slogans as they are surrounded by the police during a protest rally in New Delhi in this December 27, 2012 file photo. It's no surprise the Indian street wants faster, harsher justice for sexual crimes after a horrific gang rape that rocked the nation, but some activists worry the government will trample fundamental rights in its rush to be in tune with popular rage. Last month's rape of a physiotherapy student on a moving bus and her death on December 28, 2012 in hospital triggered a national debate about how to better protect women in India, where official data shows one rape is reported on average every 20 minutes. REUTERS/Adnan Abidi/Files (INDIA - Tags: CRIME LAW POLITICS) REUTERS

Protesters shield themselves as Indian police beat them with sticks during a violent demonstration near the India Gate against a gang rape and brutal beating of a 23-year-old student on a bus last week, in New Delhi, India, Sunday, Dec. 23, 2012. The attack last Sunday has sparked days of protests across the country. (AP Photo/Kevin Frayer) AP

«Ενα ηθικό κορίτσι δεν τριγυρνά στους δρόμους στις 9 το βράδυ. Αν το κάνει, τότε η ίδια είναι υπαίτια για το βιασμό της – εκείνη έχει την ευθύνη, όχι ο βιαστής της. Το νοικοκυριό και το σπίτι είναι για τα κορίτσια, όχι οι ντίσκο, τα μπαρ και τα σινεμά. Να κάνουν πρόστυχα πράγματα, να ντύνονται με πρόστυχα ρούχα. Μόνο ένα 20% των κοριτσιών πια είναι ηθικά. Οπότε οι άντρες πρέπει να τους δίνουν ένα μάθημα. Η κοπέλα δεν έπρεπε να παλέψει και να αντισταθεί. Επρεπε να υπομείνει σιωπηλή το βιασμό της, γνωρίζοντας μέσα της ότι το αξίζει. Τότε δε θα τη σκοτώναμε. Θα την παρατούσαμε μόλις τελειώναμε και θα χτυπούσαμε μόνο το αγόρι της…»

Αυτά είναι λίγα μόνο από τα λόγια που είπε on camera στην Αντγουιν ο οδηγός του λεοφωρείου Μουκές Σινγκ, ο οποίος μαζί με τους υπόλοιπους τρεις ενόχους έχουν καταθέσει αίτηση έφεσης της καταδικαστικής τους σε θάνατο απόφασης. «Μου μιλούσε επί 16 ώρες χωρίς να δείξει την παραμικρή μετάνοια, μόνο απορία γιατί έχει γίνει τόσος ντόρος με κάτι που γίνεται χρόνια και το κάνουν όλοι. Του διάβασα την μακριά λίστα όλων των τραυματισμών που υπέστη η κοπέλα από τη βαρβαρότητά τους – επίτηδες, για μία αντίδραση. Τίποτα…» είπε η σκηνοθέτης κλονισμένη. «Οχι μόνο αυτό, αλλά συνέχισε με κάτι ακόμα σκοτεινότερο για το μέλλον…»

«Μία ποινή εις θάνατον σε εμάς θα οδηγήσει σε ακόμα χειρότερη τύχη τις γυναίκες. Τώρα θα σκοτώνουν αμέσως, όποια βιάζουν. Για να μην υπάρχουν μάρτυρες. Παλιότερα τις αφήναμε να φύγουν. Τώρα, θάνατος…»

Αντί επιλόγου, μία φράση που είπε η Αντγουιν (η οποία θεωρεί «εθνική αυτοκτονία» την απόφαση της Ινδίας να λογοκρίνει ένα ντοκιμαντέρ που κάνει το γύρο του κόσμου, «σαν να παραδέχεται την εθνική της ενοχή») μάς καλύπτει, δυστυχώς απόλυτα: «Θα μου ήταν πιο εύκολο να επεξεργαστώ αυτή την ιστορία αν οι βιαστές ήταν τέρατα, σάπια φρούτα στον πάτο του βαρελιού μια κοινωνίας. Διαστροφικοί από τη φύση τους. Ομως η αλήθεια απέχει. Αυτή είναι η σκέψη του μέσου πολίτη της Ινδίας – της πιο πολυπληθυσμικής Δημοκρατίας στη γη. Αυτοί οι 4 άντρες δεν είναι η νόσος. Είναι το σύμπτωμα. Και να τους κρεμάσουν, τίποτα δε θα αλλάξει. Η εμπειρία λοιπόν να μιλάει κανείς με τέσσερις «μέσους πολίτες / φυσιολογικά βιαστές» βούτηξε την ψυχή μου στην πίσσα. Και δεν υπάρχει κανένα καθαριστικό στον κόσμο για να βγάλει αυτό το λεκέ…»