(Αν)ηθικοί αυτουργοί

Θα επιμείνω στο κλισέ που αναφέρει ότι η δημοκρατία μας δεν τρομοκρατείται με βόμβες. Θα επιμείνω και στο δικαίωμα του κάθε πολίτη αλλά και πολιτικού να ασκεί δριμεία κριτική σε πολιτικά πρόσωπα και σε άλλους δημοσιολογούντες. Είναι όμως αδιανόητο για τους πολιτικούς κάθε απόχρωσης να σπέρνουν το μίσος στοχοποιόντας και καθυβρίζοντας τους εχθρούς τους. Δεν θέλω να πιστέψω ότι κάποιος είχε στόχο να οπλίσει το χέρι των κακοποιών που επετέθησαν στον Λουκά Παπαδήμο. Όμως στο μίσος και τον διχασμό δεν υπάρχει ορθολογισμός. Δεν ξέρεις που είναι ικανός να φτάσει ένας πωρωμένος ηλίθιος ακούγοντας τους ιεροκήρυκες του μίσους.

Η Κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου για κάποιους έσωσε τη χώρα από την κατάρρευση. Για κάποιους άλλους την κατέστρεψε με το PSI, διαλύοντας τα ασφαλιστικά ταμεία και τις τράπεζες. Σε καμία περίπτωση ωστόσο δεν ήταν “χούντα”, ούτε ο ίδιος ο Παπαδήμος “δοτός” πρωθυπουργός. Ανέλαβε το τιμόνι της χώρας στις 11 Νοεμβρίου του 2011, μετά την παραίτηση του Γ. Παπανδρέου και με μεγάλη διακομματική συναίνεση. Η Κυβέρνησή του έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης από 255 βουλευτές.

Είναι προφανώς δεκτή και η πολιτική κριτική για τη συνταγματικότητα ή μη της διαδικασίας που ακολουθήθηκε. Σύμφωνα με αυτή, ο Γ. Παπανδρέου δεν είχε παραιτηθεί τυπικά από τη θέση του Πρωθυπουργού, ώστε να σχηματιστεί κυβέρνηση συνεργασίας. Είναι αποδεκτή ακόμη και η χρήση ένδικων μέσων, όπως η περίπτωση της αγωγής που κατέθεσαν δύο Ελληνίδες στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, υποστηρίζοντας ότι η πολιτική λιτότητας που εφάρμοσε η Κυβέρνηση Παπαδήμου συνιστά γενοκτονία εν καιρώ ειρήνης και έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

Αυτό που δεν μπορεί να είναι αποδεκτό σε μια δημοκρατία είναι η στοχοποίηση δια της συκοφαντίας. Ο Λουκάς Παπαδήμος χαρακτηρίστηκε εύκολα εβραιομασόνος, σιωνιστής, γερμανοτσολιάς, εθνοπροδότης και όλα τα ενδιάμεσα και παράγωγά. Δέχθηκε επίσης χυδαίες ύβρεις στον δημόσιο διάλογο και κατηγορίες για τις οποίες ουδέποτε προσκόμισε κανείς στοιχεία. Πολλώ δε μάλλον αποδείξεις.

Πραγματικός στόχος δεν ήταν φυσικά ο μειλίχιος Παπαδήμος. Απολάμβανε άλλωστε την εποχή εκείνη τεράστιας αποδοχής από τους πολίτες. Έρευνα της Metron Analysis αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, έδειξε αποδοχή από τους πολίτες της τάξης του 78%! Κανείς από τους εκλεγμένους Πρωθυπουργούς δεν είχε ανάλογες θετικές γνώμες. Ακόμη και όσοι αυτοπροσδιορίστηκαν ως κεντροδεξιοί ή κεντροαριστεροί έδιναν ποσοστά που προκαλούν δέος, 93% και 87% αντίστοιχα.

Στόχος ήταν η δημιουργία ενός εχθρού. Ο Παπαδήμος είχε όλα τα φόντα να γίνει ο “κακός” της -παραχαραγμένης- ιστορίας. Έχοντας πτυχίο φυσικής από το ΜΙΤ, μεταπτυχιακό ηλεκτρολόγου μηχανικού και διδακτορικό στην οικονομολογία, ήταν εύκολο να εργασθεί στον τραπεζικό κλάδο των ΗΠΑ. Αυτό από μόνο του θα αρκούσε για να εξυφανθεί μια ιστορία συνωμοσίας περί σχέσεων με τα τραπεζικά κοράκια που επιβουλεύονται τη χώρα μας.

Η μετριοπαθής στάση του σε μια εποχή που όλοι -μα όλοι- έσκιζαν μνημόνια του κόλλησε τη ρετσινιά του εθνοπροδότη. Η ιστορία των δικαίωσε. Όλοι όσοι έσκιζαν μνημόνια στα λόγια, έσπευσαν να ψηφίσουν μνημόνια αμέσως μετά. Όλοι είπαν ότι δεν είναι προδοσία η δική τους στάση. Δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Ο Παπαδήμος όμως ήταν αυτός που επέλεξε να καταστρέψει την Ελλάδα. Πολύ βολικό.

Τα λαϊκά δικαστήρια ξεφούσκωσαν. Οι περισσότεροι άνθρωποι ανελήφθησαν -με δύσκολο τρόπο- πόσο ανόητη είναι η ρητορική του μίσους.  Ο σπόρος του διχασμού ωστόσο φώλιασε σε άρρωστα μυαλά κατά φαντασία επαναστατών. Η Πόλα Ρούπα είχε σημειώσει το όνομά του. Για να μην τον ξεχάσει.

Δυστυχώς ο σπόρος του διχασμού έχει πέσει στο έδαφος. Τώρα δεν υπάρχουν μεν Γερμανοτσολιάδες, υπάρχουν όμως ακραίοι που θεωρούν για παράδειγμα ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι σε διατεταγμένη αποστολή. Ότι δηλαδή μπορεί αν θέλει να σκίσει τα μνημόνια αλλά δεν το κάνει. Παράνοια. Όσοι το πιστεύουν αποτελούν μια οικτρή μειοψηφία, στην οποία μετέχουν ακόμη και πρώην σύντροφοί του. Μην λησμονείτε όμως ότι και ο Παπαδήμος όταν ήταν Πρωθυπουργός απολάμβανε τεράστιας αποδοχής. 

Μεσοβέζικες λύσεις δεν υπάρχουν. Η συνολική καταδίκη τέτοιων πρακτικών ευτυχώς μοιάζει αυτονόητη για το δημοκρατικό τόξο. Αν δεν θέλουμε να ανοίξει διάπλατα ένας νέος κύκλος βίας που θα συνεχίσει να κατατρώει τις σάρκες της χώρας, οφείλουμε να καταδικάσουμε συλλήβδην, χωρίς κομματικές παρωπίδες και όσους σπέρνουν το μίσος και τον διχασμό. Η ανηθικότητα στην πολιτική έχει ταλαιπωρήσει πολύ αυτόν τον τόπο, ας βάλουμε μια τελεία χωρίς εκπτώσεις. Οι οργανώσεις αυτές αυτοδικούν, παριστάνοντας τον δικαστή Ντρέντ και μπορεί να μην τρομάζουν την δημοκρατία μας αλλά οφείλουμε να αντιδράσουμε επειδή την απειλούν.

*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Αρθρογράφος του NEWS 247 και Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA ( @SZacharos).