MAESTRO: ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΚΑΙΡΟ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ
Η συνέχεια της σειράς του Χριστόφορου Παπακαλιάτη "μαρτυρά" πως δεν πρόκειται για "πυροτέχνημα".
Μετά την πολυαναμενόμενη πρεμιέρα του, η οποία έλαβε διθυραμβικά σχόλια, το “Maestro” επέστρεψε το βράδυ της Πέμπτης (20/10) με ένα συγκλονιστικό επεισόδιο μέσα από τη συχνότητα του MEGA.
Η συνέχεια της σειράς “μαρτυρά” πως δεν πρόκειται για “πυροτέχνημα”. Εύλογα θα μπορούσαμε να σκεφτούμε πως, το πρώτο επεισόδιο είχε τέτοιο pick, μόνο και μόνο επειδή οι τηλεθεατές αγωνιούσαν για την επιστροφή του Χριστόφορου Παπακαλιάτη στην ελληνική τηλεόραση, μετά την πολύχρονη αποχή του. Λίγο ο ενθουσιασμός της ανυπομονησίας, λίγο ο “ντόρος” που γίνεται αναπόφευκτα πριν από κάθε δουλειά του δημιουργού, θα μπορούσαν να είχαν προκαλέσει ένα “μύθο” που δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα. Το δεύτερο επεισόδιο, όμως, απέδειξε πως πρόκειται, όντως, για μια πολύ καλή, προσεγμένη και άρτια δουλειά, που αξίζει να παρακολουθήσουμε.
Στο πρώτο επεισόδιο της σειράς, είχαν γίνει οι απαραίτητες συστάσεις με τους χαρακτήρες. Ο τηλεθεατής ήρθε σε πρώτη επαφή με τους ήρωες, κατάλαβε πάνω-κάτω ποιοι είναι, ή μάλλον, ποιοι είναι όταν βρίσκονται μπροστά σε κόσμο και ποιοι όταν είναι μόνοι τους. Παράλληλα, αντιλήφθηκε τα μυστικά που μπορεί να κρύβουν και τους υπαινιγμούς για τις μεταξύ τους σχέσεις. Στην πρεμιέρα, είδαμε τα πράγματα από την οπτική της Κλέλιας (Κλέλια Ανδριολάτου) και μάθαμε αρκετά στοιχεία για το πώς αφουγκράζεται τον κόσμο γύρω της, ενώ στο δεύτερο επεισόδιο βλέπουμε την ιστορία μέσα από τα μάτια του αδερφού της, Αντώνη (Ορέστης Χαλκιάς), ο οποίος είναι ο αφηγητής.
Maestro: Τι είδαμε στο δεύτερο επεισόδιο με τίτλο “Άρνηση”
Ο Αντώνης είναι γκέι, αλλά αισθάνεται πως δεν μπορεί να το μοιραστεί με κανέναν, καθότι ζει σε ένα απόλυτα υποκριτικό περιβάλλον. Ούτε καν με την αδερφή υοθ. Από την οικογένειά του, όπου οι γονείς του προσποιούνται πως είναι ευτυχισμένοι, μέχρι την κλειστή κοινωνία του νησιού, όπου όλοι οι κάτοικοι κρύβουν τα μυστικά τους πίσω από τις “καλημέρες”, κανένας δεν μπορεί να τον ακούσει και να τον νιώσει. Ο Σπύρος (Γιώργος Μπένος) είναι ο καλύτερός του φίλος, γνωρίζονται από παιδιά, αλλά η σχέση τους πήρε μια άλλη τροπή, αφού μεταξύ τους άρχισαν να αναπτύσσονται ισχυρά συναισθήματα. Όταν είναι μαζί, μπορεί να είναι επιτέλους ο εαυτός του, ωστόσο, ο Σπύρος δεν αφήνεται εύκολα και τις περισσότερες φορές τον κυριεύει η “κανονικότητα” που άλλοι του έχουν επιβάλει. Σ’ αυτές τις στιγμές, που αισθάνεται πως χάνει τον μοναδικό άνθρωπο που τον καταλαβαίνει, ο Αντώνης ασφυκτιεί ακόμη περισσότερο στο ήδη αποπνικτικό περιβάλλον του.
(Οι περιγραφές μπορεί να ενοχλήσουν)
Και ερχόμαστε στον Σπύρο. Στο δεύτερο επεισόδιο βλέπουμε κατάματα την ωμή βία που βιώνει στην οικογένειά του από τον αλκοολικό πατέρα του, Χαράλαμπο (Γιάννης Τσορτέκης), αλλά και την στάση της μητέρας του, που είναι, επίσης, θύμα του. Στην υπόνοια πως ο γιος του είναι ομοφυλόφιλος, ο Χαράλαμπος ξεσπά με τον πιο άγριο τρόπο πάνω στον Σπύρο. “Προτιμώ να σε δω στην κάσα, παρά να σε δω αδερφή” φωνάζει, ορμάει κατά πάνω του και τον χτυπά με μανία σε όλο του το σώμα με μια σιδερένια αλυσίδα. Την ίδια στιγμή η μητέρα του, Μαρία (Μαρία Καβογιάννη), αφότου δεν καταφέρνει να σώσει το παιδί της από τα χέρια του συζύγου της, σφίγγει τα δόντια και με δάκρυα στα μάτια υπομένει μαρτυρικά το τέλος του ξεσπάσματός του – ευελπιστώντας πως αυτή θα είναι η τελευταία φορά.
Ο Σπύρος, χτυπημένος και αιμόφυρτος, καταφέρνει να συρθεί μέχρι το δάσος και να καλέσει τον Αντώνη. Πανικοβλημένος, βλέποντάς τον μέσα στα αίματα, αρχίζει να καλεί σε βοήθεια, φτάνοντας έξω από το σπίτι του Ορέστη (Χριστόφορος Παπακαλιάτης), ο οποίος μεταφέρει τον Σπύρο στον γιατρό Μιχάλη (Αντίνοος Αλμπάνης), για να του παράσχει ιατρική περίθαλψη. Εκεί είναι που ο Ορέστης αρχίζει να συνειδητοποιεί πως τα χτυπήματά του νεαρού δεν προήλθαν από “τροχαίο με τη μηχανή”, ενώ όταν την επόμενη μέρα βλέπει την Μαρία με μώλωπες, επιβεβαιώνει πως και εκείνη δεν “έπεσε και χτύπησε”. Μια κοινωνία που ξέρει να κρύβει τα προβλήματά της κάτω απ’ το χαλί, μια “ομερτά” που διπλασιάζει τον πόνο των θυμάτων.
Παράλληλα, βλέπουμε τον Φάνη (Φάνης Μουρατίδης) και την Σοφία (Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου) να συνεχίζουν να το παίζουν ευτυχισμένο ζεύγος, ενώ στην ουσία τηρούν μια άτυπη συμφωνία, ξεπλένοντας “μαύρο χρήμα”. Ο μεν Φάνης υποψιάζεται πως ο γιος του, Αντώνης, είναι γκέι και διατηρεί σχέση με τον Σπύρο. “Θα ήταν τραγικό αν ήταν γκέι;” τον ρωτά η σύζυγός του. “Θα δυστυχήσει” της λέει, με την ίδια να του απαντά και να τον αποστομώνει: “Ενώ εσύ που είσαι στρέιτ είσαι πολύ ευτυχισμένος ε;”. Ο δήμαρχος θέλει να διατηρήσει το προφίλ του ευυπόλητου πολίτη, που νοιάζεται για τα κοινά και για τον τόπο του, θέλει να τον σέβονται και να είναι δημοφιλής, και, προφανώς, θεωρεί πως η ευτυχία του γιου του θα του “αμαύριζε” την καλοφτιαγμένη και ψεύτικη εικόνα του.
Ολόκληρο το δεύτερο επεισόδιο στηρίζεται στην “άρνηση” των ηρώων να αποδεχτούν τόσο τους εαυτούς τους όσο και την αλήθεια γύρω τους, εξ ου και ο τίτλος του. Ο Σπύρος αρνείται την φύση του και καταπιέζει τον εαυτό του, θέλοντας να δείξει πως είναι στρέιτ. Ο Χαράλαμπος αρνείται να αποδεχτεί το παιδί του, αρνείται να αγαπήσει την οικογένειά του, και τους τιμωρεί με άγρια σωματική βία. Η Μαρία αρνείται να συνειδητοποιήσει πως αυτό που ζει είναι μια αρρωστημένη και επικίνδυνη κακοποιητική κατάσταση, η οποία όχι μόνο δεν θα εκλείψει, αλλά θα συνεχίσει να κλιμακώνεται. Ο Ορέστης (Χριστόφορος Παπακαλιάτης) αρνείται να παρασυρθεί στον έρωτα με την Κλέλια. Οι γονείς της ίδιας και του Αντώνη αρνούνται να κοιτάξουν την αλήθεια, να παραδεχτούν τη δυστυχία τους και να βοηθήσουν τα παιδιά τους.
Και, τέλος, η κοινωνία αρνείται να ασχοληθεί με τον συνάνθρωπο και γίνεται συνένοχη στην διαιώνιση της κάθε προβληματικής κατάστασης. Άλλωστε, όταν ο Ορέστης αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει στο σπίτι της Μαρίας, καταγγέλλει το περιστατικό στον Φάνη, με τον ίδιο να απαντά πως αυτά είναι γνωστά σε όλο το νησί και στην αστυνομία, αλλά κανείς δεν μπορεί να τους βοηθήσει. Το ίδιο ισχύει και με τους υπόλοιπους κατοίκους, γνωρίζουν, αλλά προτιμούν να ασχοληθούν με τα δικά τους “προβλήματα”. Και κάπως έτσι, οδηγούμαστε στην εξής φράση, με την οποία ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης περιέγραψε όλη τη θεματική του δεύτερου επεισοδίου στο podcast του: Ο φόβος δημιουργεί την άρνηση και η άρνηση δημιουργεί την υποκρισία.
Μέσα σε όλα αυτά, η Χάρις (Χαρούλα Αλεξίου) φαίνεται να είναι ο άνθρωπος εκείνος που έχει ενσυναίσθηση και που καταλαβαίνει πολλά περισσότερα από όσα δείχνει.
Η συγκλονιστική σκηνή ξυλοδαρμού και η καθηλωτική Μαρία Καβογιάννη
Η συγκλονιστική και άγρια σκηνή του ξυλοδαρμού, προκαλεί τρόμο και ανατριχίλα στον τηλεθεατή, όχι μόνο λόγω της ρεαλιστικότητάς της, αλλά κυρίως λόγω της αυθόρμητης σκέψης που κάνει πως αυτά τα σκληρά περιστατικά συμβαίνουν στην πραγματικότητα. Συμβαίνουν δίπλα μας, απέναντί μας, πίσω από κλειστές πόρτες και άνθρωποι είτε κακοποιητικοί σαν τον Χαράλαμπο, είτε θύματα της ενδοοικογενειακής βίας σαν τη Μαρία, κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Θα πρέπει να μάθουμε να τους ξεχωρίζουμε, στην πρώτη περίπτωση να τους καταγγέλλουμε και να τους απομονώνουμε, στη δεύτερη να τους αγκαλιάζουμε και να τους βοηθάμε. Ακόμη κι αν πιστεύουν πως δεν χρειάζονται βοήθεια, ακόμη κι αν ντρέπονται να την ζητήσουν. Προτού μετρήσουμε κι άλλες γυναικοκτονίες και πέσουμε ξανά από τα σύννεφα.
Η Μαρία Καβογιάννη δίνει “ρέστα” στο συγκεκριμένο επεισόδιο, αφού μόνο με το βλέμμα της καταφέρνει να αποτυπώσει τον φόβο, τον πόνο και την κακοποίηση που δέχεται το θέμα. Την επόμενη μέρα, σοκαρισμένη και απελπισμένη, σκουπίζει τα δάκρυά της και καλύπτει τα τραύματά της, βαθιά τσακισμένη για άλλη μια φορά.
Και μπορεί τα πλάνα του ξυλοδαρμού να είναι η κορύφωση της βίας, τα γεγονότα που τα διαδέχονται, όμως, είναι εξίσου τραγικά. Μερικές ώρες μετά, όταν οι πληγές αρχίζουν να επουλώνονται, βλέπουμε τη Μαρία να αρνείται ξανά την πραγματικότητα και να δικαιολογεί τη βία, να την εκλογικεύει στο μυαλό της. “Έχει μετανιώσει. Ξέφυγε από το αλκοόλ. Δεν θα ξαναγίνει, Σπύρο μου. Δεν ξέρει τι κάνει. Μου υποσχέθηκε ότι δεν θα ξαναπιεί”, λέει η Μαρία με φόβο, με πόνο και με ελπίδα στα μάτια. Με το αίμα στο πρόσωπό της νωπό. Αυτός είναι ο κύκλος της κακοποίησης: ο θύτης ζητάει συγγνώμη, το θύμα μένει ελπίζοντας πως όλα θα αλλάξουν, η βία κλιμακώνεται. Αν γίνει μία φορά, θα ξαναγίνει. Πάντα ξαναγίνεται. “Άμα ψόφαγε θα ήταν καλύτερα”, της απαντά ο γιος της και η Μαρία χαμογελά αμήχανα. Το μειδίαμά της ενδέχεται να προοικονομεί τη συνέχεια της σειράς. Θα δείξει!
Ο Παπακαλιάτης σπάει το ταμπού της ένεσης ινσουλίνης για τον διαβήτη
Μέσα σε όλα τα γεγονότα του δεύτερου επεισοδίου, υπήρξε και μία σκηνή που από μεγάλη μερίδα κόσμου πέρασε απαρατήρητη ή που μπορεί να παρεξηγήθηκε από άλλους. Ο γιατρός Μιχάλης, ενώ μιλάει στο τηλέφωνο, κάνει μία ένεση ινσουλίνης για τον διαβήτη στην κοιλιά του. Είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε να θίγονται σε ελληνική σειρά μη ορατά προβλήματα υγείας όπως είναι ο διαβήτης και αξίζει ένα μεγάλο “μπράβο” στον Χριστόφορο Παπακαλιάτη που “σπάει” (και) αυτό το ταμπού. Ναι, πολλοί είναι εκείνοι που θεωρούν πως ο διαβήτης καθιστά το άτομο που πάσχει μη λειτουργικό. Κι όμως, οι ενέσεις ινσουλίνης και σώζουν ζωές και για κάποιους ανθρώπους είναι η καθημερινότητά τους.
Η μεγάλη ανατροπή με τον Χαράλαμπο στο δάσος
Η μεγάλη ανατροπή στο δεύτερο επεισόδιο, όμως, έρχεται στο τέλος. Όπως είχε συμβεί και με το προηγούμενο. Η σκηνή στην οποία βλέπουμε έναν άνδρα να σέρνει στο δάσος τον αιμόφυρτο Χαράλαμπο, αποκτά πρόσωπο. Και αυτός είναι ο Ορέστης, ο οποίος τον κουβαλά μέχρι το σπίτι του και κάθεται με τα αίματα στα χέρια του και χωρίς να ξέρει τι να κάνει. Αν πάρουμε ως δεδομένο ότι ο Χαράλαμπος δολοφονείται, ένα είναι το κύριο ερώτημα που προκύπτει. Ποιος τον σκότωσε;
